Πρώτα οι σκοπιμότητες και μετά το πρόσωπο

Ενας από τους στενότερους πρωθυπουργικούς συνεργάτες, με καρέκλα στο τραπέζι του Υπουργικού, έχει περιγράψει τα απαραίτητα για τον επόμενο ΠτΔ χαρακτηριστικά λέγοντας πως πρέπει να είναι πολιτικό πρόσωπο με την ευρύτερη του όρου έννοια, και να έχει γνώσεις διεθνούς δικαίου. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, πάλι, θέλει μια επανεκλογή Παυλόπουλου λόγω ελληνοτουρκικών γιατί «με το επιστημονικό του κύρος προασπίζει απαρέγκλιτα τα κυριαρχικά δικαιώματα». Αν σε κάτι μοιάζει να συμφωνούν αυτοί οι δυο είναι πως οι σχέσεις με τη γειτονική χώρα πρέπει να αποτελέσουν κριτήριο για την επιλογή εκείνου που θα διεκδικήσει την εκλογή του στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα. Η σχετική συζήτηση έχει ξεκινήσει καιρό κι έχει περάσει από διάφορες φάσεις. Σε αυτή που διανύουμε τώρα το πολιτικό σύστημα έχει αφήσει στην άκρη το φύλο του υποψήφιου ΠτΔ κι ασχολείται με τις εθνεγερτικές του ικανότητες. Ως έναν βαθμό είναι λογικό. Τα πρόσωπα που προκρίνονταν για να μπουν στο προεδρικό μέγαρο υπηρετούσαν πάντα τους συμβολισμούς που ο εκάστοτε πρωθυπουργός μετρούσε ότι τον εξυπηρετούν τη στιγμή που ξεκινούσε η διαδικασία της προεδρικής εκλογής. Με άλλα λόγια, τα «απαραίτητα χαρακτηριστικά» διέφεραν ανάλογα με τις συνθήκες. Μια μικρή αναδρομή από το 1980 κι έπειτα το επιβεβαιώνει.