Στην Εντατική

Από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 (πιθανότατα και παλαιότερα) σπανίως θεατρική επιθεώρηση (δημοφιλέστατο είδος εκείνη την εποχή) δεν περιείχε τουλάχιστον ένα νούμερο «ψαρεμένο» από την κατάσταση που επικρατούσε – και εξακολουθεί να επικρατεί – στα δημόσια νοσοκομεία. Από την Ελεύθερη Σκηνή έως το Δελφινάριο και από τον Λαζόπουλο έως τον Ψάλτη. Πότε το αλαλούμ με τα ράντζα, πότε οι μεγάλες αναμονές, πότε η «γριά» που, μέσα στην αναμπουμπούλα, την έβαλαν για εγχείρηση προστάτη, θυμάμαι και τον Γιάννη Φέρτη σε κάποιο νούμερο που είχε βοηθό τη νοσοκόμα «αδελφή Κατσιμίχα». Γελάσαμε, αστειευτήκαμε, βγάλαμε ατάκες. Μέχρι που τα έφερε έτσι η ζωή και βρεθήκαμε οι ίδιοι ή κάποιος δικός μας άνθρωπος στα «επείγοντα». Για να συνειδητοποιήσουμε πως οι συνθήκες της πραγματικότητας δεν εξαντλούνται σε έστω ευφυή αστεία ούτε παραπέμπουν στον «αστραφτερό πόνο» των αντίστοιχων τηλεοπτικών σειρών.