Το κενό και το λάθος…

Μια επιφανειακή έστω επισκόπηση του παρελθόντος μπορεί να πιστοποιήσει δύο πράγματα. Το πρώτο είναι ότι η πολιτική απεχθάνεται το κενό. Το δεύτερο είναι ότι η πολιτική απεχθάνεται το λάθος. Οι συνέπειες των παραπάνω πολλαπλασιάζονται όταν το κενό είναι εκούσια επιλογή, όταν δηλαδή η πολιτική παρουσία συρρικνώνεται σε σημείο που ισοδυναμεί με απουσία. Οταν επίσης το λάθος έχει προέλευση και ρίζες στη φανατική προσήλωση, στην πίστη σε κάτι το υπερβατικό, και, ως εκ τούτου, ελάχιστα πραγματικό. Σε αυτές τις περιπτώσεις η πολιτική οντότητα – κυβέρνηση, κράτος, χώρα, λαός – που υποπίπτει είτε στο κενό, είτε στο λάθος, τιμωρείται ανάλογα. Αλλες πολιτικές οντότητες θα σπεύσουν να καλύψουν τον χώρο που αποκαλύπτει το κενό ή να εκμεταλλευθούν τις αδυναμίες που δημιουργεί το λάθος.