Επτά συγγραφείς αναζητούν ίχνη της ιστορίας

«Εκτοτε τα ίχνη του χάνονται. Οποιος γνωρίζει κάτι παρακαλείται να…». Με τις φράσεις αυτές ξεκινούσαν οι ραδιοφωνικές αναζητήσεις του Ερυθρού Σταυρού στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Η εκπομπή ξεκινούσε με μια λιτή αναγγελία και έπειτα μια φωνή έδινε τα στοιχεία για χωρισμένα αδέλφια ή παιδιά που αφήνονταν εκαταλελειμμένα. Τις αναζητήσεις εκείνες χρησιμοποίησε ως αφορμή ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, Νίκος Διαμαντής, για μια από τις νέες θεατρικές δράσεις του φετινού προγράμματος. «Ο εκφωνητής ως μοναδικός συνδετικός κρίκος με την ελπίδα για την ανεύρεση των χαμένων προσώπων, η ακρόαση ως αντίδοτο στη μοναξιά, η αίσθηση ότι η μοίρα του ενός συναντά τη μοίρα του άλλου, όλα ετούτα δεν ήταν τίποτε άλλο από εκφάνσεις της κοινωνικότητας των ημερών» εξηγεί και συνεχίζει: «Ακριβώς έτσι οι «7 αναζητήσεις» ενσωματώνουν στη σημερινή θεατρική γραφή, στη σημερινή Ελλάδα, το ρήμα που έδωσε το τίτλο στη παράσταση: την αναζήτηση του κοινωνικού μας προσώπου. Στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά πιστεύουμε στη δύναμη και στην ανάδειξη του νεοελληνικού λόγου, πιστεύουμε στους έλληνες θεατρικούς συγγραφείς, πιστεύουμε στην τέχνη ως ουμανιστικό όραμα για τον άνθρωπο. Το θέατρο είναι, άλλωστε, η πιο ανθρωποκεντρική τέχνη. Είναι ο ζωντανός λόγος που αναζητεί δίοδο προς τις συνειδήσεις του κοινού». Ο Ν. Διαμαντής απευθύνθηκε σε επτά θεατρικούς συγγραφείς που ανέλαβαν να γράψουν ισάριθμα έργα με «μνήμες» από την ελληνική ιστορία – από το 1920 ως σήμερα – και «αναζητήσεις» για την Ελλάδα της μετανάστευσης και της εγκατάστασης. Το αποτέλεσμα είναι επτά μονόλογοι 10 έως 20 λεπτών ο καθένας, τους οποίους σκηνοθετούν με τη σειρά τους επτά καλλιτέχνες και ερμηνεύουν επτά ηθοποιοί της παλιάς και νεότερης γενιάς. Οι συγγραφείς εξηγούν στο «Νσυν» την ιδέα πίσω από το κείμενό τους.