Από τη μια οι επίσημοι διπλωματικοί σχεδιασμοί, οι τακτικισμοί, δηλώσεις αξιωματούχων, φράσεις – πυροβολισμοί, λέξεις – πυροτεχνήματα, η καλλιέργεια εμπρηστικού ή εξισορροπητικού κλίματος. Από την άλλη οι ψαράδες του Αιγαίου. Δύο λαοί που οι συνθήκες τα έφεραν έτσι να μπαινοβγαίνει ο ένας στην Ιστορία του άλλου εδώ και πολλούς αιώνες, πολύ πριν από την Αλωση της Κωνσταντινούπολης. Αλλες φορές με τα όπλα και τη βία, άλλες «πολιτισμένα» με την ανταλλαγή στοιχείων που έχουν να κάνουν με τη διαμόρφωση της γλώσσας, την Τέχνη και τον πολιτισμό, τη διατροφή, την καθημερινότητα. Και ανάμεσά τους μια θάλασσα. Που άλλοτε τους ενώνει και άλλοτε τους χωρίζει με παντιέρα τον «πόλεμο της τσιπούρας» (μοιάζει σαν σημειολογική συνέχιση του θρύλου για εκείνα τα ψάρια που πήδηξαν έξω από το τηγάνι του καλόγερου όταν έπεσε η Πόλη).

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή