«Ο Ιψεν παίρνει το ρίσκο της ποίησης μέσα στο θέατρο»

Συναντηθήκαμε λίγο πριν από την εκπνοή του 2019 στο Υποσκήνιο του Μεγάρου Μουσικής, εκεί όπου από τον επόμενο μήνα θα ανεβαίνει ο «Γιον Γκάμπριελ Μπόρκμαν» του Ιψεν, σε δική του σκηνοθεσία. Ο χώρος έμοιαζε «σκαμμένος», με το κέλυφος της έπαυλης των Μπόρκμαν μόλις να επιτρέπει κάποια υπόνοια για τη σκηνογραφία. Η απόδοση του εσωτερικού κόσμου των ηρώων με την κατάλληλη χρήση σκηνικών δεν είναι κάτι ξένο στην παραστασιολογία του Γιάννη Χουβαρδά (φάνηκε πιο πρόσφατα στον «Ριχάρδο Γ’» του Εθνικού Θεάτρου και στον «Γλάρο» για το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά). «Είναι από τα ελάχιστα έργα του Ιψεν όπου δεν υπάρχει ρεαλιστικό φροντιστήριο: μόνο ένα πλεκτό στην αρχική σκηνή αναφέρεται στις οδηγίες» λέει ο σκηνοθέτης που ανεβάζει τον τρίτο Ιψεν στη διαδρομή του, μετά την «Εντα Γκάμπλερ» στο Αμόρε (1994) και τον «Αρχιμάστορα Σόλνες» (2012) στον «Ελληνικό Κόσμο». Το Υποσκήνιο του Μεγάρου μοιάζει ιδανικός χώρος, αναφέρει ο ίδιος, για τη μάχη ανάμεσα στο παλιό και το νέο, τα συνεχόμενα υπαρξιακά τρίγωνα και τη βαριά σκιά του θανάτου που κυριαρχεί στον «Μπόρκμαν». Με στόχο την οικονομική του αναρρίχηση, ο φερώνυμος μεσοαστός (τον υποδύεται ο Νίκος Χατζόπουλος) θυσιάζει τον μεγάλο νεανικό του έρωτα για την Ελα Ρεντχάιμ (Λυδία Φωτοπούλου) και παντρεύεται τη δίδυμη αδελφή της Γκούνχιλντ (Ρένη Πιττακή). Μαζί με την άνοδο όμως έρχονται η πτώση, η φυλακή και η απομόνωση. Εξω από το σπίτι των Μπόρκμαν, όπου ο Γιον σέρνει τα βήματά του σαν «άρρωστος λύκος», η χιονοθύελλα μαίνεται και το έργο ξεκινά. Η Ελα έρχεται για να εκδικηθεί το παρελθόν: να διεκδικήσει τον γιο του Μπόρκμαν και της Γκούνχιλντ, τον Ερχαρτ (Κωνσταντίνος Πλεμμένος), και να τον πάρει μακριά τους.