«Στην πραγματικότητα, η στάση του βυζαντινού κόσμου απέναντι στην ελληνική κουλτούρα υπήρξε αντιφατική και εξελικτική. Ο Π. Λεμέρλ εκτιμούσε ότι ένα από τα μέσα με τα οποία ο βυζαντινός κόσμος αφομοίωσε την κουλτούρα της αρχαιότητας ήταν να τη θεωρήσει σαν μια ανταύγεια που προμήνυε τη χριστιανική αποκάλυψη. Επιδίδονταν κατά κάποιον τρόπο στην “τυπολογική” ανάγνωση των αρχαίων κειμένων, όπως έκαναν με την Παλαιά Διαθήκη σαν προπομπό των Ευαγγελίων. Αυτό, όμως, ίσως δεν είναι δυνατόν να ίσχυε για όλους τους διανοουμένους, τα κίνητρα των οποίων μπορεί να ήταν πιο προσωπικά. Αρχής γενομένης από τον 9ο αιώνα, αυτές οι γνώσεις δεν περιορίσθηκαν σε έναν ωφελιμιστικό ρόλο αλλά αποτέλεσαν αντικείμενο ενδιαφέροντος αυτές καθεαυτές. Αυτό υπήρξε ένα από τα χαρακτηριστικά του φιανομένου που πολλοί ιστορικοί έχουν αποκαλέσει “μακεδονική Αναγέννηση”, που συνεχίσθηκε και έφθασε στο απόγειό του κάτω από τη δυναστεία των Κομνηνών. Λίγο- λίγο, λοιπόν, αναπτύχθηκε, αν όχι μια σύνθεση, το λιγότερο μια συνύπαρξη ανάμεσα στους δύο τρόπους σκέψης, από την οποία δεν έλειπαν οι αντιφάσεις…».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή