O υποτιμημένος Μπουχαλάκης

Εχω ακούσει κι εγώ την γκρίνια στις εξέδρες του Γ. Καραϊσκάκης. Από οπαδούς (και) του Ολυμπιακού, που δεν πολυενθουσιάζονται με τον Ανδρέα Μπουχαλάκη. Σαν να λέμε «δεν  τους γεμίζει το μάτι» ο συγκεκριμένος χαφ. Ο λόγος; Κανείς δεν γνωρίζει! Γιατί τη δουλειά του την κάνει και με το παραπάνω καλά. Ηρθε αθόρυβα στο Λιμάνι και σταδιακά ανέβηκε τα σκαλιά της ιεραρχίας, μπήκε σφήνα στους μέσους με τα ηχηρότερα ονόματα, κέρδισε θέση βασικού και πλέον μπορεί να φορά και το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Καθόλου άσχημη εξέλιξη για τον συνεσταλμένο μέσο, που ακόμη και όταν ανανέωνε το συμβόλαιό του πάντα βρισκόταν κάποιος να τον επισκιάσει. Ας είναι… Η προσφορά του σταδιακά γίνεται αντιληπτή από το κοινό. Το χειροκρότημα αρχίζει, η αποδοχή είναι μεγαλύτερη και οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται τα στοιχεία του Μπουχαλάκη που τον χρίζουν βασικό στο μυαλό και στα πλάνα αρκετών προπονητών των Ερυθρολεύκων: έχει τη δυνατότητα να παίρνει την μπάλα από την άμυνά του και την προωθεί με επιτυχία στην επίθεση. Είτε «διαβάζοντας» καλά την τακτική συμπαικτών ή αντιπάλων, είτε βγάζοντας μια μεγάλη πάσα προκειμένου να αιφνιδιάσει. Να… κόψει δρόμο στην ανάπτυξη ή να δημιουργήσει ανισορροπία στο χορτάρι. Τι λείπει από τον αριστεροπόδαρο χαφ που προφανώς του έκανε καλό η θητεία του στην Αγγλία και τη Νότιγχαμ; Το γκολ! Αυτό χρειάζεται. Γιατί όσοι βρίσκουν δίχτυα αμέσως πάνε ψηλότερα στη συνείδηση του κόσμου, υπό την έννοια ότι εκτιμάται ότι βοηθούν τα μέγιστα την ομάδα τους. Αφήστε που όταν σκοράρουν οι μέσοι και κάποιος πρέπει να τους επιτηρεί γιατί είναι επικίνδυνοι, αυτόματα ανοίγει ο χώρος για τους καθαρόαιμους επιθετικούς.