Ομαδική ψυχανάλυση

Κρίνοντας παλιότερα την έξοχη παράσταση του αξέχαστου φίλου, πριν απ’ όλα, Τζούλι Ντασσέν του έργου του Αλμπι «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ», το 1982, με την Καρέζη, τον Καζάκο, τον Γρ. Βαλτινό, τη Λαζαρίδου (οι δύο τελευταίοι έκτοτε έλαμψαν στο θεατρικό μας σύμπαν), εστίαζα σε δύο διακριτά και ανεξάρτητα μεταξύ τους αλλά ερεθιστικά δεδομένα. Από τη μια ο Αλμπι άλλοτε κρυπτικά, άλλοτε ξεκάθαρα κι άλλοτε με μια παρέμβλητη, αλλά εκρηκτική λέξη φαινόταν πως αποτίοντας τιμή στο παγκόσμιο θέατρο αναφερόταν στη Συντεχνία, στον Στρίντμπεργκ, στον Ιψεν, στον Σαίξπηρ, στον Τ. Ουίλιαμς, στον Λόρκα και βέβαια στον γενάρχη του αμερικανικού θεάτρου τον Ο’Νιλ. Είχα όμως τότε τολμήσει να ανιχνεύσω μέσα στο τόσο ερεθιστικό κείμενο, αλλά και στη δράση μια βαθιά και ριζική ρωγμή που αφορούσε σαφείς αναφορές στις «Βάκχες» του Ευριπίδη με τη σκηνή όπου μ’ έναν εξορκισμό η Μάρθα (Αγάυη) ανεβαίνοντας σ’ έναν σύγχρονο Κιθαιρώνα θυσιάζει τον φανταστικό γιο της και εισέρχεται σε μία ζωή χωρίς φαντασιώσεις, ψευδαισθήσεις και ενοχές.