Ο πήχης ήταν από την αρχή χαμηλά. Και, πράγματι, τα μόνα αποτελέσματα της χθεσινής διάσκεψης του Βερολίνου για το Λιβυκό ήταν κάποιες δεσμεύσεις: να τηρηθεί αυστηρότερα το εμπάργκο όπλων και να στείλουν οι αντιμαχόμενες πλευρές αντιπροσώπους στην επιτροπή που θα επιφορτιστεί με την τήρηση της εκεχειρίας. Κατά τα άλλα, εκφράστηκε ανησυχία για τη διακοπή της παραγωγής πετρελαίου στις μεγάλες πετρελαιοπηγές και επιβεβαιώθηκε ο χωρισμός της Λιβύης σε ζώνες κυριαρχίας υπό τον έλεγχο της Ρωσίας και της Τουρκίας.

Aμεσο ελληνικό ενδιαφέρον η διάσκεψη δεν θα είχε: το τουρκολιβυκό μνημόνιο δεν ήταν καν στην ημερήσια διάταξη. Με την έννοια αυτή, το μόνο μελανό σημείο για τη χώρα μας, που προκάλεσε και κάποιες αναταράξεις στις ελληνογερμανικές σχέσεις, είναι ότι δεν προσεκλήθη. Οπως έδειξε όμως και η ξαφνική επίσκεψη του στρατάρχη Χαφτάρ την περασμένη Παρασκευή στην Αθήνα, η ελληνική κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να λάβει ενεργά μέρος στις εξελίξεις. Ακόμη και παρατηρητές θα στείλει στη Λιβύη αν χρειαστεί.

Η αποδυνάμωση του ρόλου των Ηνωμένων Πολιτειών στη Μέση Ανατολή δίνει μια ευκαιρία στην Ευρώπη να διεκδικήσει δυναμικά έναν ρόλο στις εξελίξεις, με στόχο τον τερματισμό του εμφυλίου πολέμου στη Λιβύη και την ανάληψη της εξουσίας από μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας που θα αποκαταστήσει την τάξη και τη νομιμότητα. Για να συμβεί αυτό, όμως, χρειάζεται ενότητα, που για άλλη μια φορά αποδεικνύεται δύσκολη. Η κοινή ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική εξακολουθεί να αποτελεί ένα άπιαστο όνειρο.