Μια νεκροκεφαλή πάνω σε μια καρέκλα. Η υπόμνηση του θανάτου με ένα σαιξπηρικό εύρημα από τον Ολιβιέ Πι που λατρεύει τον Σαίξπηρ. Στην αρχή του «Βότσεκ» όλα είναι βυθισμένα στο ημίφως. Μόλις ξεκινάει η «αφήγηση» της ατονάλ μουσικής του Αλμπαν Μπεργκ, η οποία στα επόμενα 90 λεπτά θα συνοδεύσει την ενοχή, τον θυμό και το ντελίριο του Βότσεκ (ο Τάσης Χριστογιαννόπουλος έφερε σε πέρας τη δύσκολη αποστολή τραγουδώντας σε σωστά γερμανικά), θα γνωρίσει κορυφώσεις, θα «μοιραστεί» τον σκηνικό χώρο με το επιβλητικό κτίσμα του Πιερ Αντρέ Βάιτς.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή