Απαγορευμένες λέξεις

Θα ακουστεί σαν να κομίζει κανείς κοινοτοπία σε συνέδριο αναλυτών, την ώρα που διυλίζουν τους ορισμούς και κολακεύουν την αυτοαναφορικότητά τους. Αλλά, όντως, στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που λέγονται και δεν γίνονται, όπως και πράγματα που γίνονται αλλά δεν λέγονται. Το ακόμη πιο συναρπαστικό με τέτοιους περιορισμούς είναι οι λέξεις που δεν λέγονται. Οπως η Αυτού Απειλή, ο φιλελευθερισμός. Αρκεί η επίκλησή του και μόνο για να προκληθεί ταραχή στο πολιτικό στράτευμα, αμυντικά ριφλέξ που συναγωνίζονται τα παβλοφικά, ετερόκλητες συμμαχίες για να αντιμετωπιστεί ο κοινός εχθρός. Στο λεξιλόγιο της πολιτικής ανάλυσης δύσκολα εντοπίζεται άλλος όρος που κουβαλά τόσο φορτισμένο περιεχόμενο (ακόμη και ο «λαϊκισμός» έχει κερδίσει κατά περιόδους τους νάρκισσους που τού αξίζουν). Ειδικά στην Ελλάδα κερδίζει τη θέση της απαγορευμένης λέξης: ο φιλελευθερισμός για την εγχώρια πολιτική σκηνή είναι ό,τι και ο φεντεραλισμός για τη γαλλική («the F word»). Από μια άποψη, οι αποχρώσεις του διέφευγαν πάντοτε μεταξύ της Κεντροαριστεράς ή της προοδευτικής παράταξης.