Αριστερά και αριστερή τρομοκρατία

Tο συνέδριο για την τρομοκρατία και η εύλογη αναφορά στη δολοφονική δράση της 17 Νοέμβρη, που οργανώθηκε χθες από το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και τέθηκε υπό την αιγίδα του Πρωθυπουργού, ο οποίος ήταν και ο πρώτος ομιλητής, ήταν μια επιλογή κομβικής σημασίας για το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Ηταν απαραίτητο, επιτέλους, η πολιτεία να δηλώσει ότι η χώρα πρέπει να ξεπεράσει, καταδικάζοντάς την, την τρομοκρατία, που είχε αποδοχή, έφτιαξε ξεχωριστή μυθολογία, προκάλεσε πολλούς θανάτους και επέφερε πολλά δεινά καταχρώμενη τις ανοχές και την ορμητικότητα της Μεταπολίτευσης. Πρωτίστως, όμως, ήταν ένα νεύμα στην ελληνική δημοκρατική Αριστερά να πάψει να έχει ενοχές στον τρόπο με τον οποίο θεωρεί τη βία. Δεν έχει λόγο η ελληνική Αριστερά να μην καταδικάζει τις τρομοκρατικές δολοφονίες και τους σίριαλ κίλερ που τις διέπραξαν. Δεν έχει λόγο να ψάχνει πρόχειρες κοινωνιολογικές εξηγήσεις για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Ο θεσμικός ρόλος της δημοκρατικής Αριστεράς επιβάλλει σε έναν πρωθυπουργό, ακόμα και σε έναν αριστερό πρωθυπουργό, να επισκέπτεται ένα θύμα της τρομοκρατίας, διότι οι τρομοκράτες χρειάζεται να αποδοκιμάζονται, δεν είναι πρότυπα οι τρομοκράτες, δολοφόνοι είναι. Μια πράξη όπως αυτή της Μαρφίν δεν είναι δυστύχημα, είναι έγκλημα – και τα εγκλήματα πρέπει και να τιμωρούνται αλλά και να στιγματίζονται, όποιο κι αν είναι το κίνητρό τους.