«Η μουσική με κρατάει νέο»

Η μητέρα του πέθανε όταν τον έφερνε στη ζωή, στις 20 Φεβρουαρίου 1940 στο Μπρέσλαου της Γερμανίας, το σημερινό Βρότσλαφ της Πολωνίας. Ο αντιναζιστής πατέρας του εστάλη σε τάγμα ανεπιθυμήτων και σκοτώθηκε στο Ανατολικό Μέτωπο. Στα τρυφερά χρόνια της ζωής του έγινε μάρτυρας ομαδικής ταφής συμπατριωτών του, μεταξύ των οποίων και η προγιαγιά του. Βρέθηκε σε καραντίνα για τύφο, είδε τη γιαγιά του να πεθαίνει – ήταν ο μόνος επιζών. Η θεία του και θετή του μητέρα τον αναζητούσε επίμονα. Ενώ όλοι τη διαβεβαίωναν ότι δεν υπάρχει κανείς επιζών, θα δωροδοκήσει έναν αγρότη να μπει μέσα στην καραντίνα και να βγάλει κρυμμένο στα στάχυα του κάρου τον ανιψιό της. Η φρίκη του πολέμου άφησε τα σημάδια της στον μικρό Κρίστοφ που έχασε την ομιλία του μέχρι τα έξι του χρόνια. Μέχρι τότε δηλαδή που κλήθηκε ν’ απαντήσει στην ερώτηση της θείας του «Θέλεις να παίξεις πιάνο;». Αυτή ήταν η αρχή μιας λαμπρής σταδιοδρομίας έχοντας για δασκάλους και μέντορες τούς θρύλους της παγκόσμιας μουσικής σκηνής. Ο Κρίστοφ Εσενμπαχ, από τους σημαντικότερους πιανίστες και αρχιμουσικούς του 20ού και 21ου αιώνα, συνεχίζει να γράφει ιστορία και να μεταλαμπαδεύει στους νέους όσα έμαθε. Ο ζωντανός θρύλος του πόντιουμ – λίγο πριν από τη συναυλία του στο Μέγαρο Μουσικής όπου διευθύνει την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών στο Κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα αρ. 5, του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν, και στη Συμφωνία αρ. 1 του Γκούσταφ Μάλερ, με σολίστ τον Βασίλη Βαρβαρέσο – μιλάει στο «Νσυν» για τη σχέση με τη μουσική, τους δασκάλους και τους μαθητές του και πώς διατηρεί άσβεστη τη φλόγα μέσα του.