Μπουρλότο

Στο Μαρούσι, ένα μεσοαστικό προάστιο. Κάτω από πολυκατοικίες με διαμερίσματα αγορασμένα με δάνειο, που το πιθανότερο είναι πολλοί από τους ιδιοκτήτες τους να προσπαθούν να έρθουν σε εξωδικαστικό συμβιβασμό με το fund που το έχει αγοράσει. Αλλά και στην Κυψέλη. Εκεί όπου οι «ορίζοντες» φτάνουν έως τον ακάλυπτο του απέναντι κτιρίου. Αυτές τις γειτονιές διάλεξαν οι λεγόμενοι αντιεξουσιαστές προχθές το βράδυ για να επιδοθούν σε ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής. Διότι είναι γνωστό ότι μετά τα μεσάνυχτα η εξουσία, η πλουτοκρατία, η συστημικότητα, η κρατική αναλγησία μεταμφιέζεται για να μπορεί να κυκλοφορεί και να παρκάρει το αυτοκίνητό της σε αυτές τις περιοχές. Οι επαναστάτες της διπλανής κατάληψης που νιώθουν ότι η κόκκινη παντιέρα της εξέγερσης απειλείται από τα χριστουγεννιάτικα δέντρα των Εξαρχείων και χορεύουν floss dance το «Bella Ciao» από τη διασκευή του «Casa di Papel» δεν πρέπει να νιώθουν και πολύ καλά τελευταία. Οποια εκδοχή και να ισχύει από αυτές που περιγράφει πιο πάνω ο Δημήτρης Μανιάτης, μοιάζουν εγκλωβισμένοι στη μεγάλη στροφή της Ιστορίας, στην ακόμη μεγαλύτερη, θεωρώ, της ελληνικής κοινωνίας και στους τσιμεντόλιθους της Ματρόζου. Και ο εγκλωβισμός φέρνει απομόνωση. Και η απομόνωση πυροδοτεί σύγχυση. Και η σύγχυση προκαλεί ακόμη μεγαλύτερο εγκλωβισμό.