Δέκα χρόνια μετά την αρχή της κρίσης, κοιτώντας πίσω, τα δύσκολα χρόνια που πέρασε η ελληνική κοινωνία, μπορούν ακόμα να ειπωθούν πολλά, για τα αίτια της, τη διαχείρισή της, την επικοινωνία και τους συμβολισμούς της, τις κοινωνικές επιπτώσεις, τη ρητορική, τους ανθρώπους, τι κρατάμε και τι μας έμαθε. Η κρίση αυτή στην Ελλάδα άλλαξε πολλά. Και μέσα σε αυτά τα πολλά άλλαξε και τον τρόπο διάκρισης των πολιτικών δυνάμεων. Το παλιό παραδοσιακό μοντέλο ιδεολογικής διαφοροποίησης με βάση τον ιδεολογικό άξονα Αριστεράς – Δεξιάς μεταστράφηκε σε ένα εντελώς συγκυριακό δίπολο, αυτό του Μνημονίου – Αντιμνημονίου. Οπου σε συνδυασμό με την αυστηρή επιτροπεία και κατά συνέπεια τα πολύ στενά περιθώρια ουσιαστικής διαφοροποίησης ως προς το μείγμα της εκάστοτε εφαρμοζόμενης πολιτικής, απέσυρε επί της ουσίας το ιδεολογικό υπόβαθρο στις δημόσιες αντιπαραθέσεις, δίνοντας τον χώρο στην ακραία συνθηματολογία αμιγώς εκλογοκεντρικής προσέγγισης, όπου τα σημεία ιδεολογικής διαφοροποίησης εξαλείφθηκαν, ενώνοντας άκρα και φέρνοντας κοντά – κάποιες φορές και πολύ κοντά – πολιτικές δυνάμεις ριζικά διαφορετικές.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή