«Μια παρέα από τσογλάνια ανέδειξε το ρεμπέτικο»

Η παλιά μονοκατοικία στην οδό Φυλής μοιάζει με μουσείο Μουσικής και Ρεμπέτικου. Λογικό. Ο άνθρωπος που κατοικεί εδώ – με τις γάτες του – έχει αφιερώσει μια ζωή στην καταγραφή του ρεμπέτικου είδους και ανήκει στη χορεία των συλλεκτών – ερευνητών στους οποίους οφείλουμε την αποκάλυψη ενός ολόκληρου μουσικού τρόπου – μαζί πάντα με την πλευρά της εκτέλεσης και επανεκτέλεσης των τραγουδιών αυτών από τις γενιές μετά τον πόλεμο και μετά τη μεταπολίτευση. Η αναβίωση εξάλλου του ρεμπέτικου γνώρισε διάφορες φάσεις, σίγουρα πάντως ο Παναγιώτης Κουνάδης είναι στο κέντρο της έρευνας χρόνια τώρα, από τις αρχές του ’60 που άρχισε να συλλέγει και να καταγράφει τραγούδια και δημιουργούς – συμπληρώνει 58 χρόνια φέτος. Τώρα μάλιστα, και με αυτή την αφορμή τα λέμε πάλι, με τη συνδρομή του Ιδρύματος Νιάρχου, ένα μέρος του Αρχείου Κουνάδη αρχίζει και έχει τη θέση ψηφιακού μουσείου και είναι ελεύθερο στο Διαδίκτυο. Μάλιστα, η τεκμηρίωσή του, η σπουδαιότερη όψη της εργασίας αυτής, έχει τη συνδρομή του μοναδικού στο είδος των αποθορυβοποιήσεων μα και έρευνας Νίκου Διονυσόπουλου, αλλά και φοιτητών – ερευνητών του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Στην είσοδο του σπιτιού του Κουνάδη παρατηρώ μια αφίσα από τις θρυλικές συναυλίες στην Αθήνα του τότε αιωνόβιου κιθαρίστα Γιώργου Κατσαρού – Θεολογίτη (πέθανε 109 ετών!) που έφερε ο Παναγιώτης απ’ την Αμερική και σήμερα αποτελεί ένα απ’ τα εμβληματικά πρόσωπα έρευνας και αναζήτησης των νεότερων μουσικών και ρεμπετολόγων.