Αξίζει να αντιπαραθέσει κανείς τις δύο ειδήσεις. Από τη μία πλευρά, τους δύο αστυνομικούς που υποδύονταν επί 15 μήνες τα μέλη συμμορίας ναρκωτικών καταφέρνοντας τελικά, με κίνδυνο ασφαλώς της ζωής τους, να ξεσκεπάσουν το κύκλωμα. Και από την άλλη, τους αστυνομικούς που βιαιοπράγησαν εις βάρος ενός παιδιού μόλις έντεκα ετών. Αξίζει να αντιπαραβάλει κανείς την υψηλή αίσθηση καθήκοντος από τη μία πλευρά, με τη βάναυση κατάχρηση εξουσίας από την άλλη.

Η αντιπαραβολή αυτή έχει τη σημασία της επειδή υπενθυμίζει πως η κοινωνία μας δεν χρειάζεται μια Αστυνομία που είναι ικανή όχι μόνο για το καλύτερο, όπως οφείλει, αλλά και για το χειρότερο. Εχει ανάγκη από μια Αστυνομία με επαγγελματική κατάρτιση και ηθικό σθένος. Εχει ανάγκη από αστυνομικούς που σέβονται και προστατεύουν τη ζωή, όπως ο «Σταύρος Τραντής» και ο «Κυριάκος Στρατιάς». Και όχι από αστυνομικούς που δείχνουν να μη σέβονται τη ζωή και να την περιφρονούν.

Ηταν αυτονόητη η δήλωση του υπουργού Προστασίας του Πολίτη πως τέτοιοι αστυνομικοί δεν χωρούν πουθενά. Η καταδίκη όμως δεν αρκεί. Αν οι δύο μυστικοί αστυνομικοί απέδειξαν πού μπορεί να φτάσει η αυταπάρνηση και ο επαγγελματισμός του Σώματος, οι άλλοι αποκάλυψαν πως το Σώμα νοσεί. Και είναι αυτή η νοσηρότητα που αμαυρώνει το έργο και τη φήμη του. Αυτό το έργο και αυτή τη φήμη έχουν χρέος να υπερασπιστούν η Αστυνομία και η πολιτική της ηγεσία. Οχι ασφαλώς κουκουλώνοντας, αλλά ξεσκεπάζοντας.