Δεν ξέρω τι ακριβώς εννοούσε ο Δημήτρης Χριστοδούλου όταν έγραφε «Μεσόγειο τη λεν’ και παίζουνε γυμνά, παιδιά με μαύρα μάτια, αγάλματα πικρά…». Πάντως εγώ, από πιτσιρίκα, κάθε φορά που άκουγα το τραγούδι, είτε με τη Μελίνα είτε με τη Μοσχολιού, νόμιζα ότι έβλεπα στα κατσάβραχα της Μεσογείου, αυτά τα παιδιά να παίζουν με τα αγάλματα λες και ήταν μία παρέα. Μήπως όμως κάπως έτσι δεν συμβαίνει; Πόσες και πόσες φορές σε αυτόν τον τόπο κάποια παιδιά ενώ έπαιζαν, σκόνταψαν πάνω στην Ιστορία; Στις «πέτρες» της που τα σκέρτσα του εδάφους τις έκαναν κάθε τόσο να ξεμυτίζουν στην επιφάνεια.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή