Το καθεστώς ιδιοκτησίας των ποδοσφαιρικών ανώνυμων εταιρειών είναι το τελευταίο πράγμα που απασχολεί την ελληνική κοινωνία – μπορεί να το υποθέσει βάσιμα κανείς και χωρίς να ανατρέξει στην αξιολόγηση των προβλημάτων που καταγράφονται στις μετρήσεις της κοινής γνώμης. Ο τρόπος όμως που αντιμετωπίζει μια κυβέρνηση τον νόμο, από το πιο φλέγον έως το πιο ανώδυνο ζήτημα, έχει τεράστια σημασία. Εχει ακόμη μεγαλύτερη σημασία για μια κυβέρνηση που διεκδίκησε την ψήφο των πολιτών ως θεματοφύλακας της νομιμότητας.

Δυστυχώς και αυτή η κυβέρνηση ακολούθησε την πεπατημένη. Υπονόμευσε την ισχύ των νόμων απέναντι στον φόβο του πολιτικού κόστους. Και αυτό είναι πολύ μεγαλύτερο και πολύ πιο ουσιαστικό ζήτημα. Οποιος και αν είναι ο παραβάτης του νόμου, δεν μπορεί παρά να αντιμετωπιστεί έτσι ακριβώς όπως προβλέπει ο νόμος. Οποιος και αν είναι ο φόβος απέναντι στο πολιτικό κόστος, ο νόμος πρέπει να εφαρμοστεί γιατί μόνο έτσι μπορεί να λειτουργήσει μια δημοκρατία. Η ισχύς της πολιτείας είναι η ευνομία.

Μπορεί κανείς να δικαιολογήσει ή να μη δικαιολογήσει τον φόβο μιας κυβέρνησης. Μια κυβέρνηση όμως που παραβιάζει μια από τις βασικές αρχές της ευνομούμενης πολιτείας είναι αδικαιολόγητη. Και δεν υπάρχει καμία δικαιολογία επειδή αυτή εδώ ειδικά η κυβέρνηση συμμερίζεται την ιδέα πως η εφαρμογή του νόμου α λα καρτ βλάπτει το κοινωνικό σύνολο. Το μόνο που μπορεί να ελπίζει κανείς πλέον είναι πως δεν θα επαναληφθεί ένα τέτοιο ατόπημα.