Οι νεκροί είναι χρήσιμοι στους ζωντανούς. Με τη διπλή ματιά, του ιατροδικαστή και του αρχαιολόγου/ανθρωπολόγου, εδώ και 20 χρόνια ζω κάνοντας τους νεκρούς να μιλούν. Oχι με κρυστάλλινη σφαίρα ή με πνευματισμό, αλλά με τα εργαλεία της βιολογίας: ακτινογραφία, νυστέρι, μικροσκοπία, γενετική. «Ακολουθώντας» τα οστά, ολόκληρες ζωές ανασυντίθενται, με τις αδυναμίες τους, την ευθραυστότητά τους, την καθημερινότητά τους, τα δράματά τους… και την ευτυχία τους. Είναι το άθροισμα αυτών των ιστοριών που κάνουν την ιστορία. Ετσι, ανώνυμοι άνθρωποι, αλλά και ιστορικές φιγούρες, ξαναζωντανεύουν: ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος, του οποίου η βαλσαμωμένη καρδιά υπήρξε ένα δείγμα… πολιτικής ντροπής: Χρησιμοποιήθηκε θυμίαμα για να δώσει μια οσμή τεχνητής αγιότητας στο όργανο, ώστε να ανοίξει σχεδόν θαυματουργά τις πόρτες του Παραδείσου που διαφορετικά θα του είχαν αρνηθεί την είσοδο. Ο Αγιος Λουδοβίκος (Saint-Louis), του οποίου η αιτία θανάτου γίνεται όλο και πιο ακριβής (όχι η πανώλη, όπως πιστεύεται, αλλά μια πιθανή λοίμωξη από το στόμα, η οποία είχε εξαπλωθεί σε ολόκληρο το σώμα του, εξαιτίας ανεπάρκειας της βιταμίνης C, κάτι που φαίνεται ακόμα στη γνάθο του, που διατηρείται στην Παναγία των Παρισίων, Notre-Dame-de-Paris).

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή