Ας φαντασθούμε τη χώρα λίγα χρόνια μετά την ανεξαρτησία του ελληνικού κράτους. Ενα ξέφραγο αμπέλι. Ενα οικόπεδο «σπαρμένο» με αρχαιότητες και άλλους πολιτιστικούς θησαυρούς. Στους οποίους μάλιστα οι ντόπιοι δεν έδιναν, από άγνοια, και πολύ μεγάλη σημασία. Ισα ίσα, σύμφωνα με καταγραφές της εποχής, το βασικό τους μέλημα ήταν το μέλλον. Η όσο το δυνατόν ταχύτερη μετάβαση από τη φουστανέλα στα «φράγκικα» ρούχα. Ο εξευρωπαϊσμός της καθημερινότητάς τους. Να γίνει, τουλάχιστον η Αθήνα, μια κοσμοπολίτικη πρωτεύουσα με κατοίκους που ζουν σε «καινούργια» σπίτια, έχουν «καινούργια» ονόματα, ακούνε «καινούργιες» μουσικές, τρώνε «καινούργια» φαγητά, θαυμάζουν (και μαθαίνουν) «καινούργιες» τέχνες.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή