«Ο φάρος» (The lighthouse, ΗΠΑ/Kαναδάς, 2019). Πολύ δύσκολα, στο σινεμά, το αποτέλεσμα της συνεύρεσης δύο αντρών που χωρίς να έχουν καμία ουσιαστική επαφή μεταξύ τους είναι αναγκασμένοι να ζήσουν και να δουλέψουν μαζί, απομονωμένοι σε ένα βραχονήσι και με καθήκον να φροντίζουν τον φάρο του, θα μπορούσε να είναι ευχάριστο. Αλλά αυτή ακριβώς η παρανοϊκή συμβίωση, το θέμα της πολύ παράξενης τούτης ταινίας που μοιάζει με άσκηση στην παράνοια και τη μοναξιά, τελικά σε συνεπαίρνει. Αυτό τουλάχιστον συνέβη με τον υπογράφοντα που είδε την ταινία του Ρόμπερτ Εγκερς δύο φορές – τη δεύτερη για να ελέγξει αν του είχαν ξεφύγει κάποια πράγματα από την πρώτη, αλλά και για να ξαναμπεί για λίγο στην άβυσσο της ανθρώπινης ψυχής που τόσο έντεχνα ο σκηνοθέτης αποτυπώνει στο σελιλόιντ.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή