Eξαερώθηκε σαν αερικό που ήταν πάντα

Ιανουάριος 2017. Ο Γιώργος Κοτανίδης παρουσίαζε στο θέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη το «Ομπίντα» (στα ρωσικά, κακοκάρδισμα). Το έργο που ο ίδιος έγραψε και σκηνοθέτησε και στο οποίο υποδυόταν τον Νίκο Ζαχαριάδη, σε μια συνομιλία με τη συνείδησή του, λίγες ώρες πριν αυτοκτονήσει στο Σουργκούτ της Σιβηρίας. Στην πρώτη σειρά των καθισμάτων ο τότε πρωθυπουργός με τη σύντροφό του και τον Νίκο Παππά. Μετά το τέλος της παράστασης – και αφού είχε ανακοινωθεί στους θεατές ότι θα ακολουθούσε συζήτηση γι’ αυτό και αρκετοί παρέμεναν στις θέσεις τους – ο Αλέξης Τσίπρας σηκώθηκε και προχώρησε προς τα καμαρίνια για να συγχαρεί, προφανώς, τον ηθοποιό. Κάποιοι από το κοινό, αριστερών πεποιθήσεων στην πλειονότητα του, μόλις αντιλήφθηκαν την παρουσία του, γιούχαραν και μάλιστα έντονα. Ο Κοτανίδης επέστρεψε στη σκηνή, απευθύνθηκε στους θερμόαιμους θεατές και, χωρίς να είναι διδακτικός, τους υπενθύμισε τον σεβασμό που θα έπρεπε να έχουν, πρώτα απ’ όλα, στον χώρο. Κάθετος και αυστηρός στον λόγο του, καθόλου όμως επιθετικός. Και, αποφεύγοντας με μαεστρία να προσβάλει, είπε πως αν κάποιος αντιδρά με αυτόν τον τρόπο, σημαίνει ότι δεν κατάλαβε τίποτα από το έργο που είχε παρακολουθήσει. Αυτός ήταν ο Γιώργος Κοτανίδης. Ενας τζέντλεμαν. Οσο κι αν η λέξη μπορεί να ακούγεται γεροντίστικη για έναν άνθρωπο που, μέχρι τα 74 χρόνια του, ανέδυε μια απαστράπτουσα νεανικότητα.