Καταρρέουμε. Ας το ευχαριστηθούμε!

Οι Γάλλοι το λένε collapsologie. Ο Πάμπλο Σερβίν και ο Ραφαέλ Στίβενς, οι συγγραφείς του παραπάνω βιβλίου που κυκλοφόρησε το 2015, προτιμούν να μιλούν για την «εφαρμοσμένη θεωρία της κατάρρευσης». Στην πραγματικότητα επεκτείνουν στη σημερινή εποχή τις σκέψεις που διατυπώνει ο Τζάρεντ Ντάιαμοντ στο πολύ γνωστό βιβλίο του για τις κοινωνίες της πρώιμης νεότερης εποχής που είχε τίτλο «Κατάρρευση. Πώς οι κοινωνίες επιλέγουν να επιτύχουν ή να αποτύχουν» (2005). Και η ουσία της θεωρίας τους είναι η εξής. Η ιστορία των ανθρωπίνων κοινωνιών δεν είναι γραμμική ούτε προοδευτική, αλλά κυκλική. Το εκκρεμές κινείται ανάμεσα σε στιγμές αρμονικής συνύπαρξης με τη φύση και περιόδους πληθυσμιακής συγκέντρωσης και κατάχρησης των φυσικών πόρων. Oταν μιλάμε συνήθως για την περιβαλλοντική κρίση, αναφερόμαστε στο ανώτατο επιτρεπτό όριο θέρμανσης της ατμόσφαιρας: 1,5 ως 2 βαθμοί. Υστερα από αυτό, οι καύσωνες και οι ξηρασίες θα πολλαπλασιαστούν, η άνοδος της στάθμης της θάλασσας θα οδηγήσει σε εξαφάνιση πολλών παράκτιων περιοχών, πόλεμοι θα ξεσπάσουν για την καλλιεργήσιμη γη, ενώ η μαζική μετανάστευση από τις περιοχές γύρω από τον Ισημερινό θα προκαλέσει εθνικιστικές συγκρούσεις στις πιο κατοικήσιμες περιοχές του πλανήτη. Πρέπει, λοιπόν, όσο είναι καιρός, να απεξαρτηθούμε από τα ορυκτά καύσιμα και να στρέψουμε τις οικονομίες μας σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.