Από τον Μακιαβέλι στον Καντ (μέσω Ρόουλς και Ντουόρκιν)

Η τελευταία μονογραφία του Νίκου Παπασπύρου συνεισφέρει ένα ακόμη κεφάλαιο στο βιβλίο που γράφεται από πολλούς νομικούς και φιλοσόφους εδώ και αρκετά χρόνια, το οποίο θα μπορούσε να επιγράφεται: «Πώς πρέπει να ερμηνεύεται το Σύνταγμα;». Οπως εύκολα μπορεί κανείς να αντιληφθεί, το εισαγωγικό κεφάλαιο αυτού του βιβλίου θα είχε ως τίτλο τον εγγυητικό ρόλο του Συντάγματος στις δεκαετίες του 1950 και του 1960, δηλαδή στην εποχή των κρίσεων. Δύσπιστος απέναντι στους δικαστές -θυμίζω ότι ελάχιστοι εκείνα τα χρόνια είχαν τολμήσει να εναντιωθούν στις παραβιάσεις των δικαιωμάτων του ανθρώπου – ο συγγραφέας του κεφαλαίου αυτού θα προσέβλεπε κυρίως στον νομοθέτη, τον δημοκρατικά νομιμοποιημένο νομοθέτη, ως μείζονα φραγμό στις πιθανές αυθαιρεσίες των κρατούντων, είτε αυτοί ήταν το Στέμμα και οι παρατρεχάμενοί του, είτε ο λεγόμενος συμμαχικός παράγων, με τους εγχώριους υποστηρικτές του. Αποκορύφωμα της περιόδου εκείνης ήταν η δικτατορία, κατά τη διάρκεια της οποίας η λέξη Σύνταγμα αποτελούσε βέβαια ευφημισμό.