Η αμφίδρομη θλίψη των μηχανών

Ηδη σε ένα από τα πρώτα βιβλία του, το Χαμένο Παιδί του 1987, (εκδ. Πατάκη 2013), ο Ιαν ΜακΓιούαν έμπαινε στα χωράφια της κβαντικής φυσικής προκειμένου να διερευνήσει τη διαχείριση του πόνου από την απώλεια ενός παιδιού, τη διάλυση ενός γάμου, την ανάδυση παράλληλων πραγματικοτήτων διά της μνήμης, εν τέλει την αιώνια επιστροφή στις γενετήσιες σταθερές. Αυτά σε μια δυστοπική Αγγλία του τέλους του προηγουμένου αιώνα, όπου θριαμβεύοντος του Θατσερισμού, η πρωθυπουργός ερωτευόταν έναν χαριτωμένο υφυπουργό της. Στο βιβλίο εκείνο μια δευτερεύουσα ηρωίδα, θεωρητική φυσικός, εξηγούσε την παραδοξότητα του ζητήματος του χρόνου. Ο ΜακΓιούαν  θα κατέφευγε εφεξής μεθοδολογικά στις φυσικές επιστήμες ως κυρίαρχη θεματική γραμμή στο έργο του, αλλά και στη βιοηθική, ειδικά στα ώριμα έργα του, καταδυόμενος λ.χ. στο άβατο της νευροφυσιολογίας και της χειρουργικής στο Σάββατο, στην ιατρική και στις «γενετήσιες» επιστήμες στο Καρυδότσουφλο, στο φαινόμενο του θερμοκηπίου/κλιματική αλλαγή στο Σόλαρ. Η πιο πάνω φυσικός έλεγε ήδη πριν από τριάντα δύο ολόκληρα μυθιστορηματικά χρόνια: «Υλη, χρόνος, χώρος, δυνάμεις – όλα όμορφες και περίπλοκες ψευδαισθήσεις στις οποίες πρέπει τώρα να συμμετάσχουμε κι εμείς… Ο Σαίξπηρ θα ‘πρεπε να ‘χει συλλάβει τη λειτουργία των κυμάτων, ο Νταν να ‘χε κατανοήσει την αλληλουχία και τη σχετικότητα του χρόνου». Και αλλού: «Εσείς, οι άνθρωποι της τέχνης, όχι μόνο αγνοείτε αυτά τα θαυμάσια πράγματα, επαίρεστε από πάνω που δεν ξέρετε τίποτα… Νομίζετε πως μια τοπική, παροδική μόδα όπως ο μοντερνισμός – ο μοντερνισμός! – είναι το πνευματικό επίτευγμα της εποχής μας. Αξιολύπητοι!».