Τσόρτσιλ, ο άνθρωπος που δεν παραδόθηκε

Η βιογραφία παραμένει στην Ελλάδα υποτιμημένο είδος, κυρίως επειδή δεν υπάρχει η αντίστοιχη κουλτούρα εξιστόρησης για τη ζωή ενός προσώπου χωρίς να κυριαρχεί το πλαίσιο ή χωρίς να κυριαρχούν οι προθέσεις του συγγραφέα απέναντι στο βιογραφούμενο πρόσωπο (ας αναφέρουμε μόνο ενδεικτικά μία από τις εξαιρέσεις: τις βιογραφίες των Χαρίλαου και Σπυρίδωνα Τρικούπη από τη Λύντια Τρίχα). Επιπλέον, θεωρείται ότι η συγγραφή βιογραφιών στερείται ακαδημαϊκού κύρους σε αντίθεση με το εξωτερικό, όπου το είδος έχει αποκτήσει διακριτό πλέον χώρο στο σύνολο της βιβλιοπαραγωγής – συχνά μάλιστα αποτελεί την αποκλειστική απασχόληση διακεκριμένων συγγραφέων. Σε αυτή την κατηγορία, των σημαντικών βιογράφων, ανήκει και ο Andrew Roberts (Αντριου Ρόμπερτς), ο οποίος έχει μεν ακαδημαϊκές διακρίσεις, αλλά ξεχωρίζει για τις επιδόσεις του στη συγγραφή βιογραφιών όπως εκείνη του Λόρδου του Σαλίσμπουρι και του Ναπολέοντα, βραβευμένες και οι δύο. Η επίτομη βιογραφία του «Τσώρτσιλ: περπατώντας με το πεπρωμένο» (Allen Lane 2018, Penguin 2019) χαρακτηρίστηκε ήδη από κριτικούς στα μεγαλύτερα έντυπα μέσα του πλανήτη ως η καλύτερη για τον άγγλο πολιτικό, η αποφασιστικότητα του οποίου έκρινε την τύχη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου αλλά παράλληλα οδήγησε τη Μεγάλη Βρετανία στη νέα εποχή της: όχι πλέον έδρα μιας αυτοκρατορίας, αλλά παράγοντας ειρήνης σε έναν πολυπολικό κόσμο.