Πολιτικός Φρανκενστάιν

Παρόλη τη «δημοσκοπική» υπεροχή και τη γενική επιείκεια των ψηφοφόρων της, η κυβέρνηση εμφάνισε πρόωρα σημάδια γήρανσης. Είναι νωρίς για εκδήλωση τόσο μεγάλης πολιτικής αδυναμίας. Διάσπαρτα είναι τα σημάδια αβεβαιότητας, αδεξιότητας, ανασφάλειας. Η κυβέρνηση έκανε στο ποδόσφαιρο μια πανικόβλητη τροπολογία – τραγωδία (πάνε πια τα περί διάκρισης των εξουσιών, αυτοδιοίκητο κ.λπ.) για να εξευμενίσει εξοργίζοντας εν τέλει και αναπαράγοντας το πρόβλημα πολυϊδιοκτησίας, ανομίας και κακοδιοίκησης, που υποτίθεται θα έλυνε. Δεν μπορεί (φυσικά και παρόλη τη λαϊκιστική προεκλογική ρητορική της) να επιλύσει ούτε καν να βελτιώσει την κατάσταση στο Προσφυγικό – Μεταναστευτικό. Εκτός των άλλων, επινοεί κάτι απόκοσμες ανοησίες (ή εργολαβίες) με πλωτά φράγματα (οι νησιώτες μιλούν σαρκαστικά για φράγματα μεδουσών). Το σημαντικότερο όμως δείγμα μιας δυσανάλογης εσωτερικής αποδυνάμωσης είναι το ότι ο κ. Σαμαράς οργανώνει μια επιμελημένη και καλογραμμένη απείθεια. Στέλνει μηνύματα και στην περίπτωση της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας και στην περίπτωση της τροπολογίας – παρωδίας. Δήλωσε ότι θα είναι «η φωνή» της βάσης της παράταξης στα εθνικά θέματα. Που σημαίνει ότι αναλαμβάνοντας αυτό τον ρόλο, «της φωνής», η κριτική του δεν θα είναι απλή πολιτική διαφωνία (θεμιτή και συνηθισμένη σε κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, αδιανόητη σε κομματικές παραδόσεις όπως της ΝΔ), θα εκφράζει, θα ορίζει το πόσο «αποκλίνει» η ηγεσία, από την πολιτική εντολή που έλαβε στις εκλογές. Η ανάληψη ενός ρόλου ανακεφαλαιωτή και συμπυκνωτή της βούλησης της βάσης είναι η ευκρινέστερη, κατά τη γνώμη μου, πολιτική πρωτοβουλία που έχει πάρει ο κ. Σαμαράς, μετά την αποχώρησή του από την ηγεσία. Οι πολλές αμφιθυμίες, οι αμφιταλαντεύσεις, τα σοβαρά λάθη αυτής της κυβέρνησης δείχνουν ότι ναι μεν ήταν προετοιμασμένη από καιρό, για τις πρώτες μετεκλογικές δράσεις – αντικατέστησε ακαριαία και χωρίς κομψότητες ή δισταγμούς όλα τα πρόσωπα πολιτικο-διοικητικής ευθύνης με δικούς της, στο επίπεδο της νομοθετικής κατασκευής ξέρουμε πού το πάει – αλλά εκεί που χρειάζεται διοικητικό ταλέντο, εκεί που χρειάζεται θεσμική και πολιτική επινοητικότητα (όπως στις περιπτώσεις που ανέφερα) κι όχι απλώς εικονογραφική νομοθέτηση για εξυπηρέτηση φίλων, εκεί λοιπόν τα κάνει μπάχαλο. Δεν κάνει απλώς λάθος (που μπορεί να συγχωρεθεί δεδομένης της δυσλειτουργικότητας του Δημοσίου και της παραγωγικής ανεπάρκειας του ιδιωτικού), κάνει ανοησίες, είναι ασταθής, ευθυνόφοβη. Αποκαλύπτει και στον πιο καλοπροαίρετο ότι γρήγορα φτάνει στα όρια των δυνατοτήτων της.