Στερνή και στεγνή γνώση

Θυμάμαι τις επιθετικές ανακοινώσεις των τοπικών οργανώσεων, των νεοδημοκρατών τοπαρχών, των μπλογκ, των τοπικών ΜΜΕ για το Προσφυγικό-Μεταναστευτικό, για τον ΣΥΡΙΖΑ και τα «ανοιχτά σύνορα», για την «ισλαμοποίηση της πατρίδας», την κυρα-Τασία κ.λπ . Ανακαλώ τις βεβαιότητες με τις οποίες τροφοδοτούσαν ορισμένα στελέχη της ΝΔ τον κόσμο. «Φταίνε αυτοί (σ.σ. οι συριζαίοι), μόλις έρθουμε εμείς λύθηκε το πρόβλημα. Ετελείωσε». Σήμερα γνωρίζουν, ιδίως οι κάτοικοι των νησιών, την αλήθεια. Τριπλάσιοι ή τετραπλάσιοι αριθμοί, ροές ακατάσχετες, εντάσεις, διοικητικό χάος, ένα τμήμα ψηφοφόρων της κυβέρνησης, απογοητευμένων, «κοψοχέρηδων». Επί τέσσερα και μισό χρόνια περάσαμε με την απαίτηση για συγγνώμη που έπρεπε να ζητήσει ο συριζαίος από τον θιγμένο νεοδημοκράτη για το «σανό» με τον οποίο τάιζε τον κόσμο, για το ότι άλλα έλεγε προεκλογικά και άλλα υπέγραψε το καλοκαίρι του 2015. Η δύσκολη θέση στην οποία βρίσκεται σήμερα η κυβέρνηση λόγω της ανακολουθίας και ανικανότητας στο θέμα του Προσφυγικού-Μεταναστευτικού κάνει δελεαστική τη δομική, την αποκαθηλωτική, τη «σαδιστική» αντιπολίτευση. Εχει όλα τα άλλοθι κανείς να γίνει εκμηδενιστικός. Στη θέση του αντιπολιτευτικού λόγου είχε υπονόμευση, ύβρεις, κινδυνολογία, επικοινωνιακή «καταστροφή» κάθε θετικού μέτρου διά του Προσφυγικού-Μεταναστευτικού. Εντούτοις, πέρα από το εσωτερικό μέτωπο, πέρα από τη διαπαραταξιακή σύγκρουση, πέρα από τον κόσμο που σπρώχνεται σε μια βαθύτατη θλίψη και απογοήτευση, υπάρχει το ίδιο το προσφυγικό-μεταναστευτικό πρόβλημα, με τα συμφέροντα που έχουν διασυνδεθεί με την αναπαραγωγή του, με το γεωπολιτικό πόκερ που παίζεται, με τη φθορά που υφίσταται το αίσθημα του συνανήκειν. Ο κάθε τοπικός αξιωματούχος που προβάλλεται διά του προβλήματος, καταγγέλλοντας, κλαίγοντας, διακηρύττοντας, απειλώντας με παραιτήσεις, με σκίσιμο του κομματικού του βιβλιαρίου, εξωθεί έναν άλλο τοπικό αξιωματούχο, άλλου τόπου, που δεν θα θέλει να δει πρόσφυγα ή μετανάστη ούτε ζωγραφιστούς, που δεν θα συνδράμει με τίποτα. Κατά κάποιον τρόπο, κάθε κραυγή διαμαρτυρίας μεγαλώνει την απομόνωση των νησιών, την αυτοσυντήρηση των άλλων περιοχών της χώρας, τον ωχαδερφισμό της πολιτικής σκηνής. Το ίδιο το πρόβλημα συγκροτεί μια διαφορετική σκηνή. Τη σκηνή μιας εμφύλιας, αντιουμανιστικής σιωπής, μια σκηνή υπόγειου μίσους, τη σκηνή μιας μεταφασιστικής αγανάκτησης. Μπροστά μας έχουμε το πρόβλημα στη βαθύτητά του και όχι τις επικοινωνιακές απεικονίσεις του. Πέρα από πρόσκαιρες και τυφλές χαιρεκακίες ή ευθυνόφοβες υπεκφυγές και ψευτιές.