Χρειάζεται και λίγη ειλικρίνεια

Οι εικόνες από τα επεισόδια στη Μόρια έχουν γίνει σχεδόν κανονικότητα, όπως είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε κυνηγητά και χημικά στο κέντρο της Αθήνας. Ομως, ανάμεσα στα πολλά ρεπορτάζ και τις ανταποκρίσεις που δίνονται από εκεί, έλειψε κάτι που έχουμε ανάγκη: η τακτική υπενθύμιση ότι οι άνθρωποι αυτοί διαμαρτύρονται γιατί θέλουν να ζουν σε ανθρώπινες συνθήκες και θέλουν να φύγουν από το νησί αυτό, ακριβώς όσο θέλουν μερικοί να τους διώξουν. Δεν υπάρχει κάποια ουσιαστική σύγκρουση συμφερόντων εκεί μεταξύ των ανθρώπων που συμβιούν αναγκαστικά, παρά την προσπάθεια κάποιων να δημιουργήσουν συνθήκες έντασης για να εξυπηρετήσουν δικές τους ατζέντες. Μας ταλαιπωρεί, δηλαδή, μεταξύ άλλων, ένα πρόβλημα ειλικρίνειας. Το έχουμε αντιμετωπίσει ξανά αυτό, όπως μας θύμισε, εμμέσως όμως, ο βουλευτής Ηλείας της ΝΔ, Κώστας Τζαβάρας, όταν, με αφορμή όσα συμβαίνουν στο Προσφυγικό, αναφέρθηκε στην περιοχή του και στην περίπτωση της Μανωλάδας, για να πει όμως, προς έκπληξη όσων θυμούνται, πως υπάρχουν γκέτο και «μια ιδιότυπη κατοχή των αλλοδαπών επί των ημεδαπών». Στη Μανωλάδα το 2013 μια ομάδα αλλοδαπών εργαζομένων στα φραουλοχώραφα διεκδίκησαν τα δεδουλευμένα τους. Επιστάτες, σαν αυτούς που βλέπουμε στις ταινίες για τον αμερικανικό Νότο την εποχή της δουλείας, τους πυροβόλησαν και τραυμάτισαν 31 από αυτούς. Η υπόθεση έφτασε ως το ΕΔΔΑ, όπου δικαιώθηκαν 42 εργάτες από το Μπανγκλαντές, ενώ στο ενδιάμεσο χύθηκε φως στις συνθήκες εργασίας των παράνομων μεταναστών στην περιοχή. Οποιος έχει αγροτική οικογένεια σε κάποιες περιοχές τα ξέρει. Ανθρωποι που έκαναν ελέγχους τήρησης εργασιακής και ασφαλιστικής νομοθεσίας σε επιχειρήσεις τα ξέρουν. Οικονομίες που στήθηκαν πάνω στην εκμετάλλευση της ευαλωτότητας της παρανομίας. Παρανομία που συνεχίζει όσο άνθρωποι διαμένουν κάπου χωρίς επίσημο στάτους και ζουν απασχολούμενοι ως φθηνά εργατικά χέρια, χωρίς δικαιώματα που κοστίζουν στους εργοδότες και, ναι, γι’ αυτό δεν συνέφερε η νομιμοποίησή τους και, ναι, γι’ αυτό σιωπηλά συναινούσαν σε αυτό κάποιες κοινωνίες.