Ο τελευταίος αναγεννησιακός

Oταν άνοιξε την πόρτα στο σπίτι του Κέμπριτζ η πρώτη του αντίδραση ήταν ελεγχόμενη, αλλά προδιέθετε για το «πνεύμα» που θα ακολουθούσε στη διάρκεια της δίωρης επίσκεψης (είναι κρίμα που δεν μπορούμε να μεταφράσουμε επαρκώς το «wittiness): «Δεν το πιστεύω, αλλά οφείλω να το κάνω. Ηρθες, λοιπόν, από την Αθήνα». Στα επόμενα λεπτά βρέθηκα στην κουζίνα, όπου η σύζυγός του Ζάρα είχε ετοιμάσει σάντουιτς με ζαμπόν, πίκλες και μαρμελάδα φρούτων. Παρ’ όλο που ήταν περίπου 12 το μεσημέρι, το κόκκινο κρασί έπαιξε ρόλο τονωτικού ύστερα από την 30λεπτη πεζοπορία από τον σιδηροδρομικό σταθμό του Κέμπριτζ ως την οδό Μπάροου. Για να συμβεί αυτό είχα ήδη ανταλλάξει τρεις επιστολές με τον Τζορτζ Στάινερ – ο μόνος τρόπος για να επικοινωνήσω μαζί του. Οπως συνήθιζε να λέει, ήταν ένας «δάσκαλος της ανάγνωσης» (maitre a lire).