Είναι γεγονός πως αυτό που προσλαμβάνουμε στη χώρα μας ως «τουρκική προκλητικότητα» δεν είναι παρά η τουρκική πολιτική εδώ και πολλές δεκαετίες. Είναι μια πραγματικότητα αυτή με την οποία καλούμαστε να συμβιώσουμε ακόμη και σήμερα και κατά πάσα πιθανότητα θα κληθούμε να συμβιώσουμε και στο μέλλον. Oλα αυτά όμως δεν σημαίνουν πως δεν πρέπει οι ελληνικές κυβερνήσεις να καταβάλλουν κάθε προσπάθεια για τη βελτίωση των διμερών σχέσεων. Ο στόχος θα είναι πάντοτε η καλή γειτονία. Και κλειδί για την επίτευξη αυτού του στόχου είναι ο συνεχής διάλογος σε κάθε δυνατό επίπεδο.

Η επικοινωνία του υπουργού Αμυνας με τον τούρκο ομόλογό του ενόψει της επανεκκίνησης των μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης και της συνόδου υπουργών Αμυνας, που θα λάβει χώρα την ερχόμενη εβδομάδα και πριν από τη Διάσκεψη του Μονάχου, είναι από αυτήν την άποψη απολύτως ευκταία. Η τουρκική πολιτική, η «προκλητικότητα» όπως έχουμε συνηθίσει να λέμε, δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να λειτουργήσει ως τροχοπέδη προς αυτήν την κατεύθυνση. Η ανυπαρξία διαλόγου δεν είναι μόνο λανθασμένη πολιτική. Είναι μοιρολατρία και οδηγεί σε μια εσωστρέφεια, η οποία μπορεί να αποδειχθεί εξαιρετικά επιβλαβής για τα εθνικά μας συμφέροντα.

Ο διάλογος πρέπει συνεπώς να παραμείνει ένας από τους βασικούς πυλώνες της εξωτερικής μας πολιτικής. Δεν γίνεται ασφαλώς να συζητούνται τα πάντα. Ο διάλογος θα έχει πάντα όρια. Αλλά είναι με την απουσία του που αυξάνονται οι πιθανότητες να βρεθούν τα πράγματα εκτός ορίων.