Λίγος καπνός ακόμη

Θα ήταν πριν από δεκαπέντε χρόνια. Σε ένα δημοσιογραφικό ταξίδι μου στη Σκωτία την εποχή που στη χώρα εφαρμοζόταν πιλοτικά ο αντικαπνιστικός  νόμος ώστε, αργότερα, να ισχύσει για ολόκληρη τη Μεγάλη Βρετανία. Θυμάμαι διαδρομές στις υπέροχες εξοχές της, με βανάκι ιδιωτικής χρήσης στο οποίο οι ταμπέλες έγραφαν «Don’t even think about smoking» («Ούτε που να το σκεφτείτε να καπνίσετε»). Ο οδηγός μάλιστα μας είχε ξεκαθαρίσει πως δεν θα μπορούσαμε να σταματήσουμε σε οποιοδήποτε σημείο της – επαναλαμβάνω εξοχικής – διαδρομής για να ανάψουμε τσιγάρο παρά μόνο σε καθορισμένα σημεία όπου υπήρχαν παγκάκια και κάδοι για να πετάξουμε τα αποτσίγαρα. (Οι θεριακλήδες έλληνες δημοσιογράφοι τού προτείναμε να καπνίσουμε μέσα στο βαν και να πληρώσουμε εμείς το τυχόν πρόστιμο. Μας απάντησε με μία δολοφονική ματιά). Θυμάμαι ξενοδοχεία στο μέσον του πουθενά όπου το κάπνισμα δεν επιτρεπόταν ούτε καν ακριβώς έξω από την πόρτα ώστε το κτίριο να μην ταυτιστεί (από τους σκίουρους να υποθέσω;) με το τσιγάρο. Υπερβολές; Ισως. Εξάλλου επρόκειτο για πιλοτικό πρόγραμμα και δεν ξέρω τι από τα παραπάνω ίσχυσε τελικά. Πάντως γεγονός είναι ότι πουθενά στον κόσμο δεν χρειάστηκε, όπως στην Ελλάδα, τόσων ετών μασάζ για το αυτονόητο. Να τηρήσουν οι πολίτες έναν νόμο. Διότι σε καμία, υποθέτω, χώρα δεν συνδέθηκε τόσο άμεσα η καταπάτηση του αντικαπνιστικού νόμου με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Κάτι σαν την Κομμούνα των Παρισίων ένα πράγμα. Η επανάσταση εναντίον του καπιταλισμού, του ιμπεριαλισμού, των ντόπιων και ξένων συμφερόντων ολοκληρώνεται σε ένα παφ! σε κλειστό χώρο. Εκεί που κρεμούσαν οι καπεταναίοι τ’ άρματα, πετούν οι σύγχρονοι επαναστάτες τις γόπες.