Τις δεκαετίες των κινημάτων χειραφέτησης, το 1970 και το 1980, ένα από τα πιο δημοφιλή φιλοσοφικά κείμενα που διάβαζαν οι νέοι του δυτικού κόσμου ήταν η «Μοναδολογία» του Λάιμπνιτς. Επειδή το πρώτο πράγμα που χειραφετούνταν ήταν οι ατομικότητες, που τις περιέγραφαν οι μονάδες, όπως τις περιέγραφε ο φιλόσοφος; Στο κεφάλαιο «Οι βασικές αρχές του συστήματος Leibniz», ο καθηγητής Διονύσης Αναπολιτάνος ξαναπιάνει το νήμα της μακράς σχέσης του με τον Λάιμπνιτς. Οχι, δεν τον μελέτησε στο φως της ευδίας του γαλλικού Μάη και του απόηχού του, αλλά υπό το πρίσμα της αυστηρής προσέγγισης του συγκεκριμένου έργου του συγκεκριμένου φιλοσόφου. Ετσι η αρχή της συνέχειας, η αρχή της αντιφάσεως, η αρχή του αποχρώντος λόγου, η αρχή της ταυτότητας των αδιακρίτων και η αρχή της πληρότητας φτιάχνουν ένα αυστηρό αλλά και τόσο γοητευτικό σύστημα που, μεταξύ άλλων, εξηγεί γιατί ο κόσμος μας είναι ο καλύτερος δυνατός ή γιατί τίποτα δεν μπορεί να συμβεί αν δεν υπάρχει αποχρών λόγος.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή