Διάβαζα μερικά κύρια σημεία του αντιμνημονιακού «Ζαππείου Ι και ΙΙ» δηλαδή της αντιπολίτευσης που άσκησε η ΝΔ στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, επί Γιώργου Παπανδρέου. Μια βασική ένσταση ήταν ότι οι συμφωνημένοι, από την τότε κυβέρνηση, ρυθμοί εξόφλησης του χρέους αποτελούσαν τη βασική αιτία της αναπαραγωγής του που θα είχε ως αποτέλεσμα την αναπτυξιακή καχεξία της χώρας. Η ΝΔ δεν στήριξε το Μνημόνιο της πρώτης περιόδου, γιατί το θεωρούσε αρχιτεκτονικά, καταστροφικό ή γιατί αυτό επέβαλε η κομματική της αυτοσυντήρηση. Οταν το 2012 ανήλθε στην εξουσία, υπέγραψε Μνημόνιο και προσπάθησε να το υπηρετήσει όσο μπορούσε καλύτερα. Θυμίζω ότι εκτός της ασυνέπειας με τις προεκλογικές της εξαγγελίες (αναδιαπραγμάτευση κ.λπ.) κατάφερε και τον πολιτικό αφανισμό του τότε βασικού αντιπάλου της, αφού το ΠΑΣΟΚ κατρακύλησε στο 13% στις εκλογές του 2012. Ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ διέρρευσε στον ΣΥΡΙΖΑ που τότε, ήταν κάθετα αντιπολιτευτικός στη  μνημονιακή επιλογή. Να σημειώσουμε ότι δεν υπήρξε κενό, ο κόσμος επινόησε ή υιοθέτησε κόμμα  που θα τον εξέφραζε και ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το κατάλληλο σχήμα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή