Ας ξεκινήσουμε με τα βασικά προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Ο Σαμ Μέντες, που θεωρείται από τα οσκαρικά φαβορί της αυριανής απονομής, δεν γύρισε μια ταινία για το Brexit. Ταυτόχρονα, ωστόσο, με την προβολή του «1917» έπεσαν οι τίτλοι τέλους στην αγγλική περιπέτεια της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οπως όλες οι βρετανικές ταινίες της τελευταίας τριετίας, η δημιουργία του δεν απέφυγε τη βάσανο της επικαιροποίησης. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης καταρχάς δεν έκλεισε την πόρτα στο αφήγημα. «Φοβάμαι ότι οι άνεμοι που μαίνονταν πριν από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο είναι ξανά εδώ» δήλωσε σε μια από τις πρόσφατες συνεντεύξεις του. «Υπήρξε κάποτε μια γενιά ανθρώπων που πολέμησαν για μια ελεύθερη και ενωμένη Ευρώπη, την οποία καλά θα κάνουμε να θυμόμαστε». Ο πολύς Αλαστερ Κάμπελ, από την άλλη, διευθυντής στρατηγικής και δεξί χέρι του Τόνι Μπλερ, υπέδειξε με παρέμβασή του στο «The New European» τα τέσσερα μαθήματα που πρέπει να πάρουν οι Εργατικοί από την ταινία: «Ο πατριωτισμός μετράει, ειδικά αν μπορούμε να τον προσδιορίσουμε και να τον υπερασπιστούμε κόντρα στον εθνικισμό… Το θάρρος μετράει επίσης… Σκεφτείτε σε μεγάλη κλίμακα, όχι σε μικρή… Δώστε μηνύματα ελπίδας».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή