Συνεχίζω σήμερα, παγιδευμένος λόγω έμμονης βρογχίτιδας οίκοι, μακριά από την τρέχουσα θεατρική δράση, την αναφορά μου στο παροπλισμένο νεοελληνικό έργο για λόγους, ομολογώ, ανεξήγητους. Οταν μας κατακλύζουν χωρίς αμφιβολία ιρλανδικά έργα σύγχρονου προβληματισμού, ποιος ο λόγος να απαξιώνουμε σύγχρονα ελληνικά έργα καίριου και τραυματικού προβληματισμού. Στο προηγούμενο κείμενο αυτής της στήλης αναφέρθηκα σε μεταπολεμικούς συγγραφείς μας που στην ώρα τους έσκυψαν πάνω στις ανοιχτές πληγές του ιδεολογικού, οικονομικού, ηθικού μας σώματος και έδειξαν τόλμη και αγάπη (τόλμη χωρίς αγάπη είναι στείρα κριτική των άρρωστων θεσμών). Τόλμη διότι είναι ένα θέατρο που φιλοδοξεί να λειτουργεί, όπως στη γενέθλια αρχαία ελληνική του μήτρα, ως καθρέφτης, που έλεγε και ο Γκόγκολ, της κοινωνίας, καθρέφτης ειλικρινής, συχνά και ωμός, αλλά με συμπάθεια για τα ανθρώπινα λάθη που συχνά είναι απόρροια διαχρονικών στρεβλώσεων του κοινωνικού και κυρίως του πολιτικού ιστού.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή