Κακεντρέχειες

Το ΚΙΝΑΛ έχει, χρόνια τώρα, ένα μεγάλο πρόβλημα: πρέπει να αποδείξει ότι έχει λόγο ύπαρξης. Για να το πετύχει, και να μην καταλήξει όπως το Ποτάμι, επιχειρεί να αναδεικνύει συνεχώς τις διαφορές του με τα δύο μεγάλα κόμματα. Με τον πρώην εταίρο του Καμμένου, το εγχείρημα αυτό δεν είναι δύσκολο, όσες προσπάθειες κι αν κάνει ο Μπίστης (ή ακριβώς χάρις σ’ αυτές). Με τη Νέα Δημοκρατία, ένα κόμμα όπου συνυπάρχουν ο φιλελευθερισμός και η σκληρή Δεξιά, τα πράγματα είναι πιο σύνθετα. Και αναγκάζουν την αρχηγό να καταφύγει είτε σε ξύλινες προτάσεις («Να πιέσουμε την Ευρώπη να λύσει το Προσφυγικό») είτε σε θέσεις που μόνο προοδευτικές δεν ακούγονται («Δεν είναι ώριμες οι συνθήκες για προσφυγή στη Χάγη»). Η διαβεβαίωση, έτσι, του Παναγιώτη Καρκατσούλη ότι μόνο το ΚΙΝΑΛ εκφράζει αυθεντικά τη νέα σοσιαλδημοκρατική πρόταση δεν πείθει ούτε ως προς το «νέα» ούτε ως προς το «σοσιαλδημοκρατική». Ενας κακεντρεχής θα αμφισβητούσε επιπλέον και τα δύο συστατικά του αρκτικόλεξου. Αλλά ακόμη το στοίχημα δεν έχει χαθεί.