Το σάουντρακ της αγανάκτησης

Αν είστε ωραία ατμόσφαιρα κι αυτό περνάει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, το ρεφρέν είναι το τελευταίο. Σε μια αυτοσχέδια ομήγυρη για φωνή και πιάνο η συσσωρευμένη αγανάκτηση θα βρει τη βασιλική οδό για την επανάσταση και θα μεταμορφώσει το θεσμικό πλαίσιο σε ντεκόρ. Για να το πούμε με άλλα λόγια, ορισμένες φορές το πάνω χέρι στη σκηνοθεσία, ακόμη και ερήμην του καλλιτέχνη, το έχει η πλατεία. Τα λίγα λεπτά που οι χειροκροτητές φαίνονται να έχουν κερδίσει τη (δια)κυβέρνηση, αλλά να επιθυμούν την εξουσία. Συνέβαινε πάντοτε με τους επίδοξους ανιματέρ του λαϊκού αισθήματος από τα χρόνια τα παλιά που  είδαν το μπόι τους να ψηλώνει δυσανάλογα σε σχέση με την προσφορά τους που πέρασε στην ιστορία. «Κι οι πλατείες μας φουντώνουνε στη βία / οι εμπόροι, οι δασκάλοι κι οι ληστές / μας πουλάνε νοσταλγία / και ενέσεις απ’ το χτες». Από τον πρώτο δίσκο του 1982 οι Φατμέ έπιαναν το κλίμα διατηρώντας αποστάσεις ασφαλείας από το στρατευμένο πλήθος της Μεταπολίτευσης και τους πάσης φύσεως ινστρούχτορες.