Αν και δεν επέδειξε τα αντανακλαστικά που έπρεπε τους πρώτους μήνες του βίου της, η κυβέρνηση δείχνει πλέον να αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο να εξελιχθεί η προσφυγική κρίση σε πρόβλημα μεγαλύτερων διαστάσεων από αυτές με τις οποίες το είχαμε γνωρίσει έως σήμερα. Η κατανόηση του κινδύνου αυτού εξηγεί και την ταχύτητα με την οποία έχει αρχίσει και κινείται η κυβέρνηση κατ’ αρχάς στη λήψη των αποφάσεων και –  θέλει να ελπίζει κανείς – στην υλοποίησή τους.

Η κυβέρνηση όμως δεν πρέπει να τρέφει αυταπάτες. Στο σημείο που έχουν φτάσει τα πράγματα, μέρος της διαχείρισης του Προσφυγικού περνάει μέσα από τη σύγκρουση με τις τοπικές κοινωνίες. Είναι σαφές πως διαχείριση δεν μπορεί να υπάρξει εάν η κυβέρνηση υποκύψει σε πιέσεις ή εάν θέσει το πολιτικό κόστος πάνω από αυτό που επιβάλλει η κρισιμότητα των περιστάσεων. Είναι ασφαλώς ευκταία και ο συνεχής διάλογος και κάθε μορφή επικοινωνίας, όπως θα ήταν μια ενημερωτική εκστρατεία, προκειμένου να πειστούν όσοι αντιδρούν πως η άρση αυτού που μπορεί να εξελιχθεί σε αδιέξοδο απαιτεί θυσίες απ’ όλους.

Θα ήταν εξάλλου αυταπάτη να πιστέψει κανείς, σε όποιο στρατόπεδο και αν ανήκει, πως υπάρχουν μαγικές λύσεις ή πως μπορεί το πρόβλημα να κρυφτεί κάτω από το χαλί. Οι διογκούμενες ροές αποδεικνύουν πως καμία αυταπάτη δεν μπορεί να υποκαταστήσει την πραγματικότητα. Απαιτείται συνεπώς αυξημένη κυβερνητική ευθύνη για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Αλλά και κοινωνική ανοχή.