Ακροβολιστές

Παραδοσιακά στην ελληνική πολιτική ζωή ήταν μια περίπου μόνιμη κατάσταση: η εκάστοτε εξουσία να γκρεμίζει ό,τι «καλό» μπορεί να είχε αφήσει πίσω της η, συνήθως αντίπαλη, προηγούμενη. Βέβαια, τα τελευταία χρόνια η συνήθεια αυτή έχει πράγματι περιοριστεί. Οχι τόσο γιατί ωρίμασε το επίπεδο της πολιτικής συνείδησης στη χώρα, όσο επειδή, από το 2010 και μετά, η πραγματική πολιτική στα πιο ακανθώδη ζητήματα δεν είναι ελληνικό ζήτημα, αλλά καθορίζεται και νομοθετείται από τις αποφάσεις των μηχανισμών του διεθνούς οικονομικού ελέγχου. Στη δεκαετία της πτώχευσης ανατράπηκαν τα πάντα ως προς τις μεθόδους και τους στόχους της νομοθετικής διαδικασίας. Ξαφνικά, περίπου άπαντα τα ουσιώδη εντάχθηκαν σε υπερεπείγουσες διαδικασίες, μεταξύ αυτών και οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, αλλά και οι ψηφοφορίες νομοσχεδίων πολλών εκατοντάδων σελίδων γεμάτων με σύνθετα τεχνικά κείμενα που οι βουλευτές όχι απλώς δεν προλάβαιναν να μελετήσουν και να κατανοήσουν, αλλά ούτε καν να φυλλομετρήσουν έχοντας μπροστά τους λίγες ώρες πριν τα ψηφίσουν.