H τελευταία φορά που είχα πάει ήταν πέρυσι, στην έκθεση με τις βιομηχανικές κούκλες-καλούπια της γλυκύτατης Αρτεμης Αλκαλάη, τρίτο μέρος μιας τριλογίας με τίτλο Εμμονή. Τα μεταλλικά καλούπια που είχε ανακαλύψει η καλλιτέχνις τυχαία σε ένα μαγαζί κοντά στο Θησείο σε υποδέχονταν στη σκάλα που οδηγούσε στον πρώτο όροφο. Εκεί, έπεφτες στα παιδικά κεφάλια και μέλη που παρέπεμπαν στους μαζικούς φόνους του Ολοκαυτώματος. Κι ήταν συνταρακτική η αντίθεση ανάμεσα στον φιλόξενο χώρο του Poems & Crimes και όλα αυτά τα σύμβολα του τραύματος, της απώλειας, της εγκατάλειψης, του ναυαγίου.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή