Η Ελλάδα, δεν είχε προφανείς συλλογικές ενοχές όπως η Γερμανία ή η Ιταλία, μεταπολεμικά. Οι δύο χώρες μέσω πολλών τρόπων και θαρραλέα, μίλησαν για το τέρας του ναζισμού – φασισμού  αυτοκριτικά. Οι Γερμανοί έφτιαξαν ένα λαμπρό μεταπολεμικό θέατρο, που συχνά εσωτερίκευε ή αναστοχαζόταν πάνω στην πληγή και το τραύμα. Οι Ιταλοί συνέχισαν έναν λαμπρό (εξωστρεφή) κινηματογράφο που επίσης τους έδινε την ευκαιρία να πάνε ένα βήμα μπροστά.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή