Ενα Οσκαρ για την κλιματική αλλαγή

Το λογύδριο του Χοακίν Φίνιξ, κατά την παραλαβή του φετινού Οσκαρ για τον Α’ Ανδρικό Ρόλο στην ταινία «Joker», ξεκίνησε με ένα μεγαλειώδες και δυσδιάκριτα συγκαλυμμένο αυταρχικό «Stop», συνοδευόμενο από την ανάλογη αποτρεπτική χειρονομία – ήθελε να σταματήσουν να τον χειροκροτούν – για να συνεχιστεί όσο πιο απρόβλεπτα μπορούσε· μια ομιλία που συνδύαζε την έκθεση ιδεών, την προσωπική εξομολόγηση, το κήρυγμα και το παραλήρημα. Σύμφωνα με τους κανόνες των διοργανωτών, είχε στη διάθεσή του σαράντα πέντε δευτερόλεπτα προκειμένου να μνημονεύσει τους υπόλοιπους συντελεστές του «Joker», αλλά δεν μνημόνευσε κανέναν και ανάλωσε κάτι παραπάνω από τέσσερα λεπτά, όπου παραδόξως χώρεσαν σχεδόν τα πάντα: έκφραση ευγνωμοσύνης για το βραβείο, αλλά και ταπεινότητας απέναντι στους συνυποψήφιούς του (για να τους γλυκάνει, εικάζω, πριν αρχίσει να τους πολυβολεί με ενοχές), μνεία στα απαράγραπτα δικαιώματα των γυναικών, των ομοφυλόφιλων, των αυτοχθόνων (ιθαγενών) και των ζώων -στριμώχτηκαν όλοι στην ίδια ασθματική πρόταση -, στηλίτευση της εγωκεντρικής θέασης του σύμπαντος και της αντίστοιχα εγωκεντρικής συμπεριφοράς με εισβολή και λεηλασία του φυσικού κόσμου από το υπεροπτικό ανθρώπινο είδος, καθώς και με ειδική αναφορά στην τεχνητή γονιμοποίηση της αγελάδας, στην κλοπή του μωρού της – «παρά τις κραυγές απελπισίας της» – και του γάλακτός της που προορίζεται για το μωρό της – «ώστε να το βάλουμε στον καφέ και στα δημητριακά μας» -, σύντομο ιντερμέδιο αναπτέρωσης ηθικού των ανθρώπων – «είμαστε τόσο δημιουργικοί και εφευρετικοί, στην καλύτερή μας εκδοχή» – με διάδοχη κάθετη εφόρμηση στους δικούς του εφιάλτες – «ήμουν κάθαρμα όλη μου τη ζωή, ήμουν εγωιστής» -, ύμνους στην αλληλεγγύη και στην εξιλέωση, για να κλείσει με μια συγκινησιακά φορτισμένη απότιση φόρου τιμής στον μεγαλύτερο αδελφό του, τον Ρίβερ, αδικοχαμένο από υπερβολική δόση ναρκωτικών: «Οταν ήμουν δεκαεπτά χρόνων, ο αδερφός μου έγραψε αυτόν τον στίχο: «Τρέξε προς τη σωτηρία με αγάπη και η ειρήνη θα ακολουθήσει»…».