Ο εχθρός του λαού

Πότε ήταν που η Αντζελίνα Τζολί φωτογράφιζε τα τέκνα της να τρώνε νυχτερίδες και φιλεταρισμένο μυρμηγκοφάγο στο γουόκ; Φταίει όμως κι ο Μπραντ Πιτ που την παραείχε αφήσει λάσκα, ή μήπως υπερβάλλω; Ούτως ή άλλως οι μέρες ευνοούν τις υπερβολές. Οπως ας πούμε την επιφυλακτικότητα με την οποία αντιμετωπίζονται οι Κινέζοι έξω από τη χώρα τους, πράγμα που μόνον ρατσιστικό δεν το λες. Υστερικό μπορεί, φοβικό οπωσδήποτε. Αλλά και μήπως δεν είμαστε για το φόβο γεννημένοι που άλλοι τον λέν’ στερνή μου γνώση; Η γνωριμία μας με την πιο αδιαφανή χώρα του κόσμου ήταν σίγουρα ελλιπής, και θα παρέμενε ως τέτοια αν δεν μας έφερναν κοντά οι παγκοσμιοποιημένοι ιοί του απότομου πλουτισμού, ο SARS το 2002 και ο COVID-19 το 2020. Συνορεύοντας όλο και πιο πολύ με την Κίνα, βλέπουμε κι άλλα  που μέχρι πρότινος τ’ αφήναμε να τα πάρει το ποτάμι του ακαταμάχητου φολκλόρ. Κάπως έτσι βολέψαμε στο χώρο του εξωτισμού την περίπτωση Βέι-Βέι, του τεράστιου κινέζου εικαστικού που διέφυγε στη Δύση αφού προηγουμένως πέρασε του λιναριού τα πάθη στη χώρα του. Με την ίδια αδιαφορία ξεπετάξαμε στα ψιλά των εφημερίδων τη μαύρη τύχη του αντικαθεστωτικού νομπελίστα Λιού Σιαομπό που πέθανε από καρκίνο του ήπατος στη φυλακή το 2017, χωρίς ποτέ οι αρχές της πατρίδας του να ενδώσουν στις εκκλήσεις της διεθνούς κοινότητας.