Τα Οσκαρ, ο Χοακίν, ένα μανιφέστο ταπεινότητας (δεν συνάδουν αυτά τα δύο, αλλά ψιλά γράμματα), δύο μισοφαγωμένα (χορτοφαγικά υποθέτω) σάντουιτς, ένα κατώφλι και ένα σταράκι (το γνωστό πάνινο παπούτσι). Η λάμψη του Χόλιγουντ περνά κρίση θαμπάδας εδώ και κάμποσα χρόνια. Και η αναστίλβωσή της χρειάζεται ό,τι ακριβώς και η εποχή μας. Δηλώσεις μετανοίας, κηρύγματα ηθικής και συνειδήσεις σαν νύμφες που τρέχουν, με ξέπλεκα μαλλιά, σε λιβάδια αγάπης, συμπόνιας, συγχώρεσης και αντικομφορμισμού. Μια περιούσια ελίτ που πρέπει να (προσποιηθεί ότι) αισθάνεται ενοχές, να αναλάβει μέρος της ευθύνης (ή και ολόκληρη, μήπως στους ώμους της θα τη σηκώσει;) για τα δεινά του κόσμου τούτου ώστε να συνεχίσει να υπάρχει. Αφού έτσι θέλει η παγκόσμια σύμβαση, αυτό θα γίνει. Και πότε δεν έγινε δηλαδή; Απλώς, παρακαλώ, ας μη μιλάμε για αντισυμβατικότητα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή