Η Αρσεναλ μετά τη μεγάλη γκρίνια

Τον περασμένο Δεκέμβριο, όταν έγινε η κλήρωση του Γιουρόπα Λιγκ και στον Ολυμπιακό είχε προκύψει ως αντίπαλος η Αρσεναλ, είχα γράψει εδώ πως η ατυχία του Ολυμπιακού δεν ήταν μόνο ότι βρήκε απέναντί του την πιο δύσκολη ομάδα που θα μπορούσε να του προκύψει, αλλά και ότι θα την αντιμετωπίσει στα μισά του Φεβρουαρίου, και όχι άμεσα. Στις αρχές του περασμένου Δεκεμβρίου η Αρσεναλ ήταν μια ομάδα που περνούσε μια θύελλα. Τα είχε πάει καλά στο Γιουρόπα Λιγκ (όπου είχε πάρει την πρόκριση από τον όμιλό της με διαδικασίες-εξπρές σε έναν όμιλο στον οποίο υπήρχαν η Γκιμαράες, η Σταντάρ Λιέγης και η Αϊντραχτ), αλλά στην Πρέμιερ Λιγκ οι απογοητεύσεις της ήταν ασταμάτητες. Είχε έναν προπονητή του οποίου ο πάγκος έτριζε, τον πολύπειρο Γιουνέι Εμερι, είχε τον Οζίλ στα χειρότερά του, είχε μια άμυνα που έμπαζε από παντού. Και είχε δει τους οπαδούς της να της γυρίζουν την πλάτη – στο τελευταίο της παιχνίδι στο Γιουρόπα Λιγκ στο γήπεδό της με αντίπαλο την Αϊντραχτ είχε γίνει κάτι σαν διαδήλωση διαμαρτυρίας. Αλλά από εκείνες τις μέρες της μεγάλης γκρίνιας νομίζεις ότι πέρασε μια δεκαετία και βάλε!