Το κιονόκρανο που έγινε σκάφη πλυσίματος

Τρεις όρθιοι κίονες είχαν μείνει να θυμίζουν τον ναό του Διός που χτίστηκε το 330 π.Χ. στον τόπο όπου ο μύθος θέλει τον Ηρακλή να πραγματοποιεί τον πρώτο του άθλο: να σκοτώνει το λιοντάρι. Στον τόπο που κατά τα ιστορικά χρόνια ήταν γνωστός για τους αγώνες του – όπως σε εκείνους της Ολυμπίας, των Δελφών και των Ισθμίων – στεφανώνονταν με ένα φυτικό «στέμμα» και προστατεύονταν από την ιερή εκεχειρία. Στη Νεμέα, που έγινε προορισμός ζωής για τον αρχαιολόγο Στέφανο Μίλερ, ο οποίος βρέθηκε σε αυτή τη γωνιά της Πελοποννήσου από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού και κατάφερε να την αποκαλύψει από τα έγκατα που είχε κρυφτεί για αιώνες. Να της δώσει ουσιαστικά την τρίτη διάσταση μέσα από τις αναστηλώσεις – έξι επιπλέον κίονες έχουν προστεθεί στον ναό -, να αναδείξει τους θησαυρούς της, τους οποίους εξέθεσε στο τοπικό μουσείο που αναγέρθηκε επί των ημερών του. Να την αναστήσει, τελικά, όχι μόνο καθιστώντας την προορισμό για χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο, αλλά και αναβιώνοντας τους Νέμεους Αγώνες. Και αν πολλοί είναι εκείνοι που στο έργο του αμερικανού αρχαιολόγου (ελβετο-γερμανικής καταγωγής) έχουν αναγνωρίσει έναν σύγχρονο άθλο, ανάλογο εκείνων του μυθικού Ηρακλή, εκείνος, έχοντας πλέον συνταξιοδοτηθεί, αποφάσισε να επιδοθεί σε έναν ακόμη: στη συγγραφή ενός δίτομου έργου υπό τον τίτλο «Η Νεμέα κι εγώ» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καπόν στα αγγλικά και στα ελληνικά (σε μετάφραση Νικόλα Δημάκη). Μέσα σε συνολικά 768 σελίδες και 1.784 φωτογραφίες κατάφερε να χωρέσει τα 47 χρόνια από τη στιγμή που έλαβε την επιστολή του Πανεπιστημίου Μπέρκλεϊ της Καλιφόρνιας, με την οποία του προσφερόταν η θέση του επίκουρου καθηγητή Κλασικής Αρχαιολογίας και του διευθυντή των ανασκαφών της Νεμέας έως το 2018, οπότε και ολοκλήρωσε τη συγγραφή του βιβλίου.