Ο,τι δεν με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατό;

Οποτε παρακολουθώ μια καλή πολεμική ταινία – όπως προχθές το «1917» του Σαμ Μέντες – τα μάτια μου γουρλώνουν, η ανάσα μου κόβεται, το ερώτημα προβάλλει αγωνιώδες. Εάν ήμουν στη θέση των ηρώων, θα έβρισκα τη σωματική, την ψυχική κυρίως δύναμη να αντεπεξέλθω; Να αρπάξω το τουφέκι, να ζωστώ τα φισεκλίκια και να χυμήξω στον εχθρό; Οι σφαίρες να σφυρίζουν γύρω μου, οι σύντροφοί μου να πέφτουν λαβωμένοι κι εγώ να συνεχίζω ακάθεκτος, ώσπου ένα κάψιμο στον ώμο να μου ανακόψει την ορμή ή ένα βόλι στο δοξαπατρί να με αφήσει στον τόπο… Κι όταν κατέπαυε προσωρινά το πυρ, θα άντεχα – λουφαγμένος σε κάποιο χαράκωμα – να ξεδιψάω με σάπιο νερό, να ξεγελάω την πείνα μου με μουχλιασμένη γαλέτα, να γδέρνω εν ανάγκη αρουραίους και να τους σουβλίζω για μεζέ;